Sedert 1960 het ons 'n wegbeweeg gesien van tradisionele norme en waardes wat met Christenskap verband hou en 'nuwe' kulturele waardes aangeneem wat nie verband hou met godsdienstige oortuigings rakende huwelik, seksualiteit, gesin, opvoeding, begin en einde van die lewe nie. Dit is kulturele liberalisme, wat homself progressief noem in vergelyking met 'konserwatiewe' tradisionele norme en waardes. Kulturele liberalisme is om 'n 'outentieke' lewe te lei. Kerk, sosiale omgewing en die staat behoort aan 'my' die vryheid te gee om te lewe en op te tree volgens wat 'ek' voel en begeer. Wat gister verkeerd was, is vandag aanvaarbaar – wat as 'vordering' beskryf word. Terwyl kulturele liberalisme egter in Wes-Europa versprei, ontmoet dit weerstand in Oos-Europa, wat ons aanmoedig dat dit dalk nie die onvermydelike toekoms van die Europese samelewing is nie. Christene word uitgedaag om getrou te bly aan God se Bybelse gebooie en Kerkbeginsels. Ons het goeie argumente om swakhede in kulturele liberalisme bloot te lê. Ons het die enorme krag van gebed.