Met hul land in beroering, beweer beide Nicolás Maduro en Juan Guaidó dat hulle president is, en hulle het geen aansporing om terug te staan nie. Guaidó het groot gewilde steun, en word gerugsteun deur baie Westerse moondhede (insluitend die EU), maar het min beheer oor die hefbome van mag. Hoewel Maduro steeds deur bondgenote soos Rusland, Turkye en Kuba gesteun word, is hy onder ongekende internasionale druk. Militêre topkopers ondersteun hom steeds, maar daar was afwykings deur junior offisiere. As hy wil oorleef, sal hy die weermag lojaal moet hou, wat beteken om 'n manier te vind om die gewone soldate betaal te hou. Nog 'n oplossing - maar nie een wat gewone mense sal bevoordeel nie - is 'n militêre staatsgreep, maar dit kan heel moontlik 'n terugkeer na kleptokrasie, wanbestuur en outoritarisme beteken. In elk geval, 'n verandering aan die bopunt sal nie die opposisie, wat nou aangemoedig is en daarop ingestel is om demokrasie te herstel, paai nie. Maduro het niks om te wen en alles om te verloor as hy uittree nie, aangesien hy waarskynlik tot verantwoording geroep sal word vir sy outoritêre bewind. Guaidó het 'n amnestie belowe vir enige lede van die gewapende magte wat 'bydra tot die herstel van demokratiese orde'. Nog 'n moontlikheid, selfs al is dit baie onwaarskynlik, blyk te wees volstrekte konflik met die VSA. Donald Trump, wat Guaidó in die openbaar ondersteun, het pas sanksies op die land se staatsbeheerde oliemaatskappy ingestel.