Die volgende is van 'n sendeling wat in Burundi werk: 'Ek sit in 'n kafee en eet 'n ontbyt middagete alleen, en ek huil. Ons spanne op die voorste linie benodig dringend meer hulpbronne om lewens te help red. Die geluid van geweervuur in die hoofstad is nou normaal. Die meeste mense is versteen. Genoeg om te sê, daar is genoeg om 'n mens nou te laat huil ná verlede week se mislukte staatsgreep en die verslegtende politieke en veiligheidsituasie. My kollega M se 3-jarige dogter is so getraumatiseer deur die skietery dat sy haarself elke keer as sy 'n geweerskoot hoor piepie - sy piepie haarself nou verskeie kere. C bel my, in haar hut saam met haar dogter en kleindogter, 'n skietgeveg buite aan die gang. Ek sal enigiets vir C doen, maar ek kan nie deur die koeëls insweep om my liewe vriend te red nie. My wewenaar maat H probeer sy ses kinders se moraal hoog hou, en L se vrou is pas in die kraam dood. Hy het nou vier verhongerde kinders.'