Daar was 'n tyd toe Christene selfversekerd genoeg gevoel het om God in 'n openbare restaurant te dank vir die kos, vir die mense wat dit voorberei het en vir die onderneming waarin hulle dit geëet het. Ons het nie omgegee nie. Vandag, terwyl ons dieselfde restaurant bywoon, word die kos uitgebring, om die tafel vroetel ons met vurke, iemand pas hulle skyfies aan en gooi sous by. Maar niemand maak 'n skuif nie; almal weet instinktief dat dit dalk die punt is waar iemand besluit hulle moet 'n show van hulself maak. Dan, tot hoorbare sugte van verligting rondom, sê iemand genade. Die ongemaklike halwe genade. "Wel," sê iemand met gedwonge selfvertroue. 'Dankie Here!' Die daad is gedoen. Het die ongemaklike halwe genade na vore gekom omdat ons nie anders wil lyk na die kultuur waarin ons leef en die aandag op onsself wil vestig nie? Sien DIE MUL VERSAMEL by