Die Kerk van Engeland spreek 'n verdoemende oordeel uit oor die staat van Brittanje onder die koalisie as 'n land waarin die armes 'agtergelaat' word en hele stede 'opsy gegooi' word. die algemene verkiesingsveldtog, die aartsbiskoppe van Canterbury en York, waarsku politici daarteen om 'n 'leuen' te verkoop dat ekonomiese groei die antwoord op Brittanje se sosiale probleme is. Hulle veroordeel ongelykheid tussen ryk en arm as 'boos' en die aanname dat die waarde van gemeenskappe is in hul ekonomiese uitset as 'n 'fundamentele sonde'. Brittanje, voer hulle aan, is 'oorheers deur ongebreidelde verbruikerswese en individualisme', terwyl die Christelike waardes van solidariteit en onbaatsugtigheid vervang is deur 'n nuwe sekulêre geloofsbelydenis van 'elke persoon vir hulself'. Terwyl Londen en die Suidooste vorentoe beur, is baie van die res van die land steeds 'vasgevang in skynbaar onvermydelike agteruitgang'.